హీరో ది క్రిష్

తనే ఎందుకు జగద్గురువు అయ్యాడు?
తనే ఎందుకు మిగిలిన చాలా మంది కంటే భిన్నంగా కనిపిస్తాడు?
సంఘటనల్లో, ఎమోషనల్లో మునిగిపోకుండా అవసరమైనంత వరకే ఎలా చేసేశాడు? ఇలా ఇంకెవరైనా వున్నారా?

నలుగురికి ఉపయోగపడే మడుగులో పాము పడగలను అణగదొక్క గలడు
వెదురు పుల్లతో అప్పటికెవ్వరూ ఎరుగని సంగీత వాయిద్యాన్ని తనే సృష్టించగలడు, (పేటెంట్ హక్కులు పోకుండా ప్రతిప్రేము లోనూ తనతోనే వుంచుకోగలడున్నూ)

ఇప్పటి మన జాతియ పక్షికి తనెప్పుడో గౌరవం ఇచ్చేశాడు.
త్యాగాలో తపస్సులో చేసి జనాన్ని ఆకట్టుకున్నాదీ లేదు.
నిజానికి ఖరీదుతో సంభందం లేని అలంకార ప్రియత్వం తనది. పూల దండలూ, పక్షి ఈకలూ, వెదురు పుల్ల అన్నింటికంటే సందర్భంలో మునిగిపోకుండా మెదడుతో ఆలోచించి మట్లాడగల నేర్పరి తనం.
పదహారువేల మంది గోపికలు ప్రెండ్ లిస్ట్ లోవున్నా సరే, తన ఎనిమిది మంది గ్రూపులలో ప్రజెన్స్ ని ఆపేసిందీ లేదు.

ముందు అవతారంగా చెప్తున్న రామడిలో ఉదాత్తత వున్నప్పటికీ భవభందాల వలలో అడవులలో తిరిగి, జనభందాల బెదురుతో భార్యను వదిలి, బావద్వేగంతో శోకించి మారీచుడి మారువేషానికో మిమిక్రీకో మాయలో పడిపోకూడదనుకున్నాడేమో. తనే కావచ్చు ఇది కథే అయితే కథా రచయిత కావచ్చు ముందు తరం మెరుగు లక్షణాలను నింపుకున్న కారెక్టర్ తో తరువాతి తరాలను కూడా డామినేట్ చేసేశాడు.
కింగ్ లా కనిపించిన దానికంటే తను కింగ్ మేకర్ గా తాను నిర్వహించిన పాత్ర ఎక్కువ.
చీరలెత్తుకెళ్ళి కొన్ని వ్యామోహాలను పటాపంచలు చేయటం తెలుసు, చీరలిచ్చి రక్షించటమూ తెలుసు సందర్భశుద్ది వుండాలే కానీ చేసే పని వల్లనో మంచో, చెడ్ అంటుకోవన్నది నిజం.

ప్రపంచానికే తన పర్సనాలిటీ డవలప్మెంట్ పాఠాలు ఈనాటికీ అవసరం అవుతున్నాయి. మాటల్లోనే కాదు చేతల్లోనూ తన పనులు పాఠాలుగానే వినిపించాడు. యుధ్ధంలో అర్జునిడికి ఆవేశాన్ని నూరిపోయటం కాదు. ఆలోచనాత్మకంగా వివేచించి చెయ్యాల్సిన పనేమిటో చెప్పాడు. అందుకేనేమో తను జగద్గురువు.

ఎక్కడిదీ గొప్పతనం.

తను ఎదిగింది బంగారు పళ్ళేలు, వెండి స్పూనులలోనుంచి కాదు. మట్టి జీవితం నుంచి, కుచేలుడిలాంటి మిత్రులను పరిశీలిస్తూ, ఆవులు కాసి ప్రకృతిని చూసి, బాల్యాన్ని ఆహ్లాదంగా ఆటలతో గడిపి ఎదిగాడు. పెంపుడు తల్లి అయినా పాలతో పాటు ప్రేమను తాగి బ్రతికాడు.

అందుకే నాకు చాలా విషయాలలో నచ్చిన హీరో ది క్రిష్.